ป๋าก็คือป๋า

                             ผมไม่รู้จะพูดเรื่องอะไรเกี่ยวกับป๋าดี จริงๆก็มีหลายสิ่งนะ แต่มันอย่างละนิดอย่างละหน่อยแต่ก็เรียบเรียงได้เท่านี้ จริงๆไม่รู้จะเริ่มต้นที่ตรงไหนดี ป๋าก็ดูเป็นคนดี มีคุณธรรม แต่ป๋าก็อารมณ์ร้อนไปหน่อยโดยเฉพาะเมื่อก่อน พี่ๆเล่าว่าป๋ามักจะขี้โวยวาย ด่าทุกคน แต่พ่อก็รักทุกคนในบ้าน ถึงแม้จะเอาแต่ใจ ไม่ยอมเชื่ออะัไรง่ายๆ ไม่ค่อยอดทนอะัไรเท่าไหร่ แต่ผมก็รู้ว่า ป๋ารักทุกคนในครอบครัว เมื่อก่อนป๋าไม่ยอมเลี้ยงพี่ๆเลยย ปล่อยแม่เหนื่อยคนเดียว แต่ผมก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าแล้วไหงถึงได้มานั่งเลี้ยงผมตอนยังเล็ก นึกแล้วก็ตลกดี ที่ป๋าขี้โวยวาย เบื่อง่าย ไม่ค่อยมีความอดทน แต่ต้องมานั่งเลี้ยงผม เมื่อก่อนป๋าชอบตีพี่ๆ ชอบด่าทุกคนเวลาไม่พอใจ แต่ป๋าไม่ค่อยได้ด่าผมเลย ไม่ค่อยได้ตีผมอีกตางหาก ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ แต่ก็ขอบคุณป๋านะ ที่คอยเลี้ยงผมตอนเล๊กเล็ก คอยชงนมด้วยความเต็มใจ(มั้ง) จริงๆป๋าอาจจะไม่คอยได้สอนอะไร แต่จริงๆไม่สอนก็เหมือนสอนแหละ ป๋าสอนให้รู้ว่าถ้าอารมณ์ร้อนแบบป๋าแล้วทุกคนจะไม่ชอบทุกคนจะกลัว และสอนให้รู้ว่า เวลาคนอื่นพูดเรื่องอะไรถึงแม้จะไม่ชอบ แต่ก็ควรจะไม่ไปตัดบทคนอื่นแบบป๋า จนทำให้คนอื่นอารมณ์บูดตามไปด้วย ป๋าสอนให้รู้ว่าไม่ควรอารมณ์ร้อนแบบป๋าควรใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ ไม่ควรใส่อารมณืเวลาคุยกับแม่แบบป๋า จริงๆปกติป๋าก็ดูเป็นคนตลกนะ ปล่อยมุขตลกบ้าง พูดเล่นบ้างจริงบ้าง จนผมเริ่มแยกไม่ออกแล้วอันไหนพูดจริงอันไหนพูดเล่น และอีกอย่างที่ผมรู้คือ จริงๆป๋าเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวมากๆเลย แค่เอาพวงมาลัยไปไหว้ป๋า ป๋าก็ร้องไห้แล้ว ผมว่าก็น่ารักดี แต่ไม่ว่าป๋าจะเป็นคนยังไง แต่ป๋าก็คือป๋าของผม ผมก็จะรักป๋าเหมือนกับที่ป๋ารักผม :)